Tussen die debatte van Belhar, Christenskap en pandapolitiek, is dit soms ‘n lafenis om iets anders raak te lees. Die afgelope week of wat gaan dit oor kompetisie op laerskool, met spesifieke verwysing na die atlete wat nog melktande het.
Ek stry nie dat dit bog is dat skole rugby bo alles stel, met algehele sport kort op rugby se hande. Dit is eintlik iets om oor dankbaar te wees as akademie ‘derde kom. Aanvanklik het ek gedink dat dit hoogtyd is dat iemand hulle stemme verhef oor die sport besimpelheid van skole. Helaas, hoewel sportbehepheid aangespreek word, gaan die kritiek nie daaroor nie.
Die argument wat aangevoer word is dat die arme bloedjies se gestelle nie ‘n verloor kan hanteer nie. Dit ontmoedig hulle glo en kan dalk veroorsaak dat hulle later nie meer vrywillig aan sport wil deel neem nie. Amper asof alle kinders perfeksioniste gebore is, as hulle nie die beste kan wees nie, wil hulle glad nie wees nie.
Dit mag wees, maar om die kompetisie element te verwyder, beteken ook dat vele belangrike lewenslesse verlore kan gaan. Almal kan nie altyd wen of eerste kom nie. Feit van die lewe en hoe vinniger die seuns en meisies dit besef, hoe vinniger kan hulle ‘n brug bou en met hulle lewe aangaan. En wen is tog nie op die ou einde alles nie.
Ek ken iemand wat sy kinders enige buitemuurse aktiwiteit toelaat, op die voorwaarde dat hulle dit ten minste twee jaar lank volhou. Gestel nou een van sy kinders speel tjello, kan hulle nie na ‘n week opgee as dit meer ‘n gesukkel is as wat hulle verwag het nie. Na twee jaar sal hulle die nodige vaardighede opgetel het en nie sy geld gemors het nie. Hulle hoef nie te presteer nie, hulle hoef nie eers goed te wees nie, hulle moet net ‘n eerlike poging aanwend om te probeer.
Probeer. Meer as net probeer, dit gaan oor volharding. En dit is veel waardevoller oor enige trofee of rostum plek. Daardie eerste plek kom vir party mense dalk makliker as ander, maar dit vervaag gou. Eendag is eendag wat iemand jou gaan ore aansit. Snaaks genoeg is dit juis mense wat volharding as ‘n middelnaam kry wat lank wenners kry.
Iemand wat ‘n meetkunde probleem na 20 probeerslae regkry se antwoord is net so geldig as die een wat dit met die eerste slag regkry. Die een wat dit met die eerste slag alles regkry, gaan waarskynlik uit sy diepte wees as iets buite die handboek verby gaan kom. Dit is die een wat gaan vasbyt tot daar ‘n antwoord het wat die wa deur die drif gaan trek. Dit word nie aangeleer deur altyd die beste te wees nie.
Waar beter om dit te leer as in jou kinderskoene? Al moet hy/sy vir weke, maande en jare lank sukkel om iets reg te kry. Die selfvertroue wat daarmee opgebou word is meer as die kunsmatige selfvertroue wat gehou word net om kompetisie nek om te draai.
Hoe voel julle oor skoolsport? Is dit regtig belangrik om selfvertroue te red? Of is volharding tog meer waardevol?
Breinvasbrand: Wanneer skop die Somer Olimpiese Spele vanjaar af?
Breinlosbrand: Sonlig was reg met 8ta (maar JWW het die regte “spelling” gehad).
Wie runnik saam?