Passie in die onderwys

Eish!  Ek wou nog iets sê oor drama, maar Scrapy se Toeka-Tokkel trek nou al by onderwys.

Hoekom word daar van ‘n leerling (leerder as jy wil) verwag om stukke Shakespeare te onthou, maar dieselfde word nie verwag van ‘n leerling se Afrikaanse voorgeskrewe boeke nie?

Hierdie was iets wat my pla vandat ek die Lady Macbeth se monoloë te doen gekry nie.  Nou nie dat ek noodwendig stukke Afrikaanse prosa wou memoriseer nie.  Dit het net altyd vir my onregverdig geklink.  Vandag, etlike jare later, is dit tog net Macbeth se hekse wat ek met tye sal aanhaal.

Niemand kon my al ooit geantwoord het nie.  Vet weet hoekom, maar daar is baie mense wat ‘n ding vir Shakespeare het.  Wanneer ‘n mens iets oor en oor sien of oor en oor lees, hak daar maar iets in jou brein vas.  Dit is dan gereed vir gebruik vir waar iemand dit nodig vind.  Daar was dan seker ‘n paar onderwysers wat Shakespeare vir ontbyt gehad het.  Hulle het hulle passie met hulle studente gedeel tot dit vandag nog ‘n verwagting is waar Shakespeare op die lessenaar geland het.

Daar kom ek nou met ‘n wye draai by passie uit.  Iets wat te dikwels in onderwys makeer.  Hoeveel mense betree regtig die onderwys omdat hulle ‘n besonderse liefde vir ‘n vakgebied met skoliere wil deel?  Dikwels is die onderwysers net so lusteloos en verveeld met hulle vakgebied as die kinders self.  Dit lok nou nie regtig ‘n gesonde belangstelling nie.

Kom ons neem Geskiedenis as ‘n voorbeeld.  Hoeveel onderwysers lees die les woord vir woord uit die handboek uit?  Geen vakboek word ooit geskryf om boeiend te wees nie.  Dus, Geskiedenis is ‘n dooie vak wat geen doel dien nie.  Dit is soveel meer werd om te gaan kyk hoe die gras groei.

Ons st. 3 Geskiedenisjuffrou het altyd vir ons stories vertel.  Die stories het heeltemal ooreengekom met wat in ons Geskiedenis boeke gestaan het.  Nogtans het dit beter in ons koppe vasgehak omdat ons nie eers agter gekom het ons leer nie.  Geskiedenis was ‘n boeiende vak, iets wat ons amper te bang was ons mis.  Sy het ‘n passie vir haar vak gehad, iets wat ek seker is in talle van haar leerlinge inslag gevind het.

Sy was egter in die minderheid.  Die vrou het Afrikaans ook aangebied en sy was beslis ook daaroor passievol gewees.  Helaas het ons haar nie op hoërskool gehad nie.

Ek dink die groot rede hoekom ons nooit aangemoedig was om aanhalings van ons voorgeskrewe boeke te onthou nie, is omdat die onderwysers nooit self die waarde daarin gesien het nie.  Amper asof daar niks waardevols is wat uit Afrikaans uit aangehaal kon word nie.  Daarmee saam is die idee dalk gekweek dat Afrikaans minderwaardig is, al was jy gereeld vertel watse mooi taal dit is.  Jy was dit egter nooit gewys nie.

Voel julle onderwysers het genoeg passie vir hulle vakgebiede?

Breinvasbrand:  Wie se gevleuelde woorde is dit:  Nou vang baas vis in ‘n pispot?

Breinlosbrand:  Olga was reg met Frank Farian.