Wit mense kan ne saam lekkerkry, maar as die swaarte kom, kan hulle nie saam swaarkry nie. Dan trek hulle stink op mekaar.
Jeremia – Raaiselkind van Annelie Botes
Steek daar waarheid in die stelling?
Ek onthou eendag toe ons nog by Jac geblog het, het Willes verduidelik hoekom sy verkies om nie in ‘n blanke woongebied te bly nie. Ek kan nou nie haar woorde direk onthou nie, maar dit was iets soos. “Witmense kruip eerder banggat in hulle huise weg as die bure moeilikheid het. Die coloureds storm die bure se huis in en baklei saam om van die aanvallers ontslae te raak.”
Is dit ‘n geval dat mense bang is ‘n ander se swaarkry smeer af? Wanneer swaarkry aan die voordeur klop, hol enige sogenaamde vriende lank voor die liefde by die agterdeur uit. Die oorsaak maak nie juis saak nie. Kanker, dood, ‘n gestremde kind, werkloosheid, skandes of die tronk. Eers word die drumpel deurtrap, maar dit raak gou nie meer edel nie. Almal hardloop weg voordat hulle regtig iets moet doen.
Ek weet dit werk in die blanke gemeenskap so. Wat ek wil weet is hoekom? Kan ons werklik net saam feesvier, maar sodra donker tye kom is dit tyd vir nuwe vriende? Maak ons velkleur ons selfsugtig?
Ek glo nogal dat ‘n mens ‘n mens bly, ongeag van kleur. Is dit regtig verskillend onder die ander bevolkingsgroepe? Indien wel, gaan verwestering selfsugtigheid mee bring?
Breinvasbrand: Aan watter afwyking ly Daantjie Badenhorst, wat Noot vir Noot en Flinkdink gewen het?
Breinlosbrand: Giorgetto Giugiaro.
Wie runnik saam?